Tweet

De vele verdiensten van Frits voor het schaakleven en zijn erelidmaatschap van SVS en de Lisb in het bijzonder zijn al gememoreerd. Ik beperk mij hier tot enkele persoonlijke herinneringen. Toen ik mij in 1974 bij SVS voegde (ik was 19 jaar) was Frits voorzitter en topspeler in ons team dat in die tijd nog tienkoppig was! Het was midden in het (g)oude(n) decennium van het schaken in Limburg en Nederland. Frits is daarom voor mij een icoon van dit tijdperk, uitbundig, scherpzinnig, humoristisch en kameraadschappelijk, schaker in alle vezels. Hij was zonder enige twijfel een aanjager en een inspirator binnen het team.

Toen ik begin jaren ‘80 uit Nijmegen terugkeerde naar Limburg kon ik mij volledig storten op de interne competitie van SVS in de grote zaal van Het Streeperkruis, elke donderdagavond nog steeds afgeladen vol. Frits en ik hebben daar gedurende een decennium vele partijen uitgevochten om het clubkampioenschap. Met niets ontziende inzet, maar altijd in toegewijde sportiviteit en met eindeloos nakaarten aan de bar met bier en berenburgers tot in de kleine uurtjes.

Zijn overlijden vervult mij daarom opnieuw met droefheid en melancholie. De eerste keer ervoer ik dit na de ernstige beperking waarmee hij een jaar of vijftien eerder al getekend was. Het ultieme eerbetoon aan een schaker is het tonen van een partij. Daarom heb ik het onderstaande opgediept uit mijn schoenendoos met notitieboekjes. We schrijven 4 februari 1983, uiteraard in het Streeperkruis. Dat is enkele maanden voor de nog steeds legendarische promotie van SVS naar de KNSB-competitie, waarvoor vele jaren bitter was gestreden, niet in de laatste plaats door Frits. Ik was toen teamleider.

Door Rien Seip